ΣΚΕΨΕΙΣ ΤΟΥ ΕΥΣΤΑΘΙΟΥ ΚΩΣΤΑ Ή ΜΑΛΙΣΙΟΥ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΜΦΥΛΙΟ ΚΑΙ ΤΟ ΧΩΡΙΟ

………….Όλα  αυτά  τηλίωσαν, έγινε  μια πατρίδα,κάπως καλή.

Ήρθαμε  στο χοργιό όλι όσοι είχαμε  φύγει.Αρχίσαμε  να  φκιάνουμε  τα  χαλασμένα  σπίτια  μας,κάπος  χαρούμενι  και  κάπως  φκιαζμένοι σε  λογική  από το παρελθόν.

Εκάναμι  μια ανασιγκροτισι,φκιάξαμε  και ένα  καφενίο,κάπως  μαζεβόμασταν,πέζαμε  και  καμμιά  κολτσίνα.

Αλλά  μέσα  μας  κάτι  υπήρχε ,η αμορφωσιά,βαδίζαμε  όλοι στον   ίδιο  ρυθμό.

Το βράδυ στο καφενείο κρατούσαμε  όλοι τις αγγλίτσες,τις μαγγόρις για κάθι παραξήγησι.

Από  μυαλό  δράμι,επίρχαν λίγα  γεροντάκια που  είχαν το μυαλό  τους,έλεγαν  καλές κουβέντες και συμβουλές,έλα που  δεν της ακούγαμε.

Μέσα  -μέσα γινόταν και κανένας  καβγάς  ,γιατί  ΄έτσι  μας είχαν φκιάσι.

Αλλά  όσο ο καιρός  περνούσι,και κάποια  βελτίοσι  στης γνόμις  μας ερχόταν,οι αγγλίτσες  έφυγαν από τα καφενεία.

Τα ομαδικά  γλέντια  άρχισαν και έπερναν το δρόμο τους.

Τα πανιγίργια ,ή γαμι,ή αποκριά.

Ξεχάστηκαν όλα.

Άραγες να γίναμε άνθρωποι,να ήρθε η ώρα;

Νε,κάπως γίναμε ,μας έφκιασαν  ή γίκαμε  μόνοι  μας;

(δεν  διόρθωσα  τίποτα,  γιατί  το πρωτότυπο  σε  φέρνει  πιο  κοντά  στο  πνεύμα  του  χωριού)